5. Kampioenen

Keihard mensen, die wielerwereld. Afzien, elkaar flikken, alles voor de zeges en het geld. Maar wielrenners zijn soms ook heel lief en aardig , en solidair. Thor Hushovd bijvoorbeeld, de stoere Noor, rijdt met een groen-wit polsbandje waar de naam op staat van Saul Raisin.

De Amerikaan Raisin is een ploeggenoot van Hushovd. In april dit jaar viel hij zo hard in de Omloop van de Sarthe in Frankrijk, dat hij acht dagen lang in coma lag. Zonder helm was hij er niet meer geweest. In navolging van Lance Armstrongs gele polsbandjes die geld opleveren voor kankeronderzoek, heeft Raisin nu de groen-witte in het leven geroepen. De baten gaan naar het Shepherd Centre in de VS, waar mensen met hersenletsel worden opgevangen. En Hushovd, die Raisin tot zijn vrienden rekent, vraagt voor dit goede doel aandacht in de Tour.

Erik Dekker viel dinsdag op weg naar Valkenburg hard op zijn gezicht. Dekker lag in een heel vervelende houding op de weg. Sommige renners die dat zagen, dachten even dat hij dood was. Bram de Groot zag het ook en zat daarna zowat te huilen op de fiets.

Dat was hem ook aan te zien, toen hij door de finish voorbij de Cauberg kwam. Brammetje was geraakt.

Het zijn zomaar twee voorbeelden van solidariteit en menselijke reacties in het peloton. Renners onder elkaar gunnen elkaar soms het licht in de ogen niet, zijn per definitie elkaars concurrenten en zijn als topsporter ook per definitie vooral met zichzelf bezig, maar toch. Samen dag in dag uit op de fiets, gevaren trotserend, regelrecht op de uitputting af, dat schept ook een band. Soms duurt het tot na de actieve loopbaan, maar vrijwel elke renner voelt vroeg of laat respect voor zijn collega?s.

Dat was ook mooi te zien bij de huldiging in Valkenburg. Tom Boonen gaf zijn bosje bloemen aan Freddy Maertens. Maertens, tweevoudig wereldkampioen, een man met een erelijst die niet past binnen de ruimte van dit stukje, een man met een verhaal dat nauwelijks past in de twee serieuze boeken die er over hem zijn verschenen. Maertens verdiende groot geld met koersen, en verloor dat geld weer door onhandige manoeuvres. Van groot man ging Maertens terug naar modaal, en dat is hem niet gegund.

In zijn biografie ?Niet van horen zeggen? vertelt Freddy over doping en koersen verkopen. Dat werd hem aanvankelijk niet in dank afgenomen. ?Dom, dom, dom?, was bijvoorbeeld de reactie van Eddy Merckx op Maertens? eerlijke openhartigheid. Freddy is tegenwoordig suppoost in het prachtige wielermuseum in Roeselare. Die ene keer dat wielerfotograaf Henk Theuns uit Made en ik daar met Maertens in de lift belandden, ging Freddy op en neer staan springen en hing hij de lolbroek uit. Dat was erg ontwapenend. De grote Maertens, zoveel gewonnen, heeft niks met status en doet zoals Freddy Maertens is.

Daarom was het ook zo mooi dat Freddy op dat podium stond, in Valkenburg. En daarom was het ook zo gepast dat hij de bloemen van Boonen kreeg. Kampioenen onder elkaar, daar komt niemand tussen.

Dominique Elshout