Piepkuiken
 
Ze noemen hem chicken. ’Kip’, of ‘lafaard’ betekent dat. Geen leuke naam voor een aanvaller in de zwaarste sport ter wereld, op het zwaarste terrein dat die sport te bieden heeft, de bergen. Toch valt de bijnaam van Michael Rasmussen wel te begrijpen. De Deen is mager en heeft nét geen kippenborst. De geluidjes die hij maakt als hij na een formidabele overwinning zijn zoontje ziet, doen denken aan een piepkuiken. De kleur van zijn huidige shirt ook.
Rasmussen is een klimmer en boeiender wielrenners bestaan er niet, qua type. Excentrieke grillige eenzaten. Geen mensen om eens fijn een hoofdrol te spelen in een gezellige groep. Geef een klimmer een klim en een fiets en hij zal proberen iedereen die bij hem in de buurt rijdt zo snel mogelijk te verlaten. Even uit het zadel, even een versnelling en weg met de rest. In zijn eentje tegen een berg oprijden, van bocht naar bocht, steeds hoger, het is de klimmer een groot genot. Rasmussen gaf er zondag al zijn derde demonstratie van in een Tour, zonder ook maar één keer om te kijken naar de tegenstrevers in zijn wiel. Prachtig.
Toch lukt het me nog niet zo goed fan te zijn van de man. Het zal wel iets persoonlijks zijn. Een kwestie van uitstraling. Rasmussen komt soms over als een koele kikker. Misschien is dat wel typisch Deens. Koud land, koude mensen? Bjarne Riis loopt evenmin over van zichtbare emotie en jaagt daarmee collega’s tegen zich in het harnas. Riis en Ras zijn niet direct persoonlijkheden om gemakkelijk aan gehecht te raken. Voor zo ver we ze kennen via de media, uiteraard.
Dan is het een stuk gemakkelijker een troetelspanjaardje als Oscarreke Freire in de armen te sluiten. De mooie verhalen over Freire verwijzen naar zijn vertederende verstrooidheid, de
Rasmussen-verhalen gaan vaak over de manier waarop hij zijn mecaniciens het leven zuur maakt met maniakale materiaaleisen. In de beeldvorming ligt Freire ver voor. Maar wat doet het er eigenlijk toe? Het gaat om de inhoud, prestatie voor presentatie.
Als Rasmussen nog een keer op expeditie gaat, als hij erin slaagt een tweede keer afstand te nemen van de rest, dan gaat misschien wel een klimmer deze Tour winnen. De kans is groot dat ik dan ineens wél oog heb voor de diepere emotie van Rasmussen. Dan ben ik ineens wel supporter. Trouwens, beet hij nou zondag op het podium even op zijn onderlip? Dus toch gevoel? Op die ene foto wel, zie ik nu. Mooi, dan kan de kentering acuut intreden. Go Michael, go! Naar voren!
 
Reacties: info@elshout.nu