17. Televisie

Ze weten het niet, de jongens van de televisie, maar ze zijn elke zomer weer drie weken lang die verre neef die op bezoek komt. Een soort huisvrienden zijn het, met als groot voordeel dat ze niet mee hoeven te eten. Voor de rest draaien ze bij mij thuis op gezette uren volledig mee, Maarten en Herbert en Mart en Michel en Hans en Mart. En Jean natuurlijk ook.

Jean reist nog steeds de wijde wereld rond, op zoek naar kleurrijke wielermensen. Dat doet hij met wisselend succes. Zijn filmpjes over Bert Oosterbosch en Joaquim Agostinho had ik voor geen goud willen missen, maar zijn onderwerpje over de Etten-Leurse wielerverzamelaar ben ik alweer volledig vergeten. Het is met Jean als met het weer. Het is er gewoon, de ene keer goed, de andere keer niet, niks aan te doen.

Mart kan er maar geen genoeg van krijgen. Elke avond nodigt hij gasten uit die zelden iets schokkends te melden hebben, maar onderhoudend is het bijna altijd, met Frits Pirard dit jaar als verreweg de leukste gast van allemaal, tot nu toe. Een beetje vrijblijvend ouwehoeren over de koers en dat de Tour toch zo gigantisch is, dat is goed te verteren, drie weken per jaar. Al is het wel jammer dat Mart soms tegen een geweldig interessante vraag aanhikt, die er niet uitkomt. Je voelt de spanning al toenemen in de opbouw naar de vraag. Mart buigt al iets voorover. Zonde dat hij dan bij voorbeeld bij een Joost Prinsen toch weer uitkomt op: ,,De Tour, is dat toneel ?! '' En dan geen tijd hebben voor een antwoord.

Michel en Hans liggen er tegenwoordig een beetje uit. Michel is de supporter die verslaggever is geworden. Michel weet heel veel. Hij vindt dat wij daarbij niet achter mogen blijven. Zoveel als Michel ons wil onderwijzen over de koers en de kastelen, het is soms niet om vol te houden. Komt nog bij dat Michel elke zin uitspreekt alsof het net de belangrijkste van de dag is. Dan vult Hans hem gelukkig een stuk rustiger aan. Heeft Michel net een heel betoog gehouden, zegt Hans doodkalm: ,, Ja, dat is juist.'' Een fijn span die twee, maar ik hoor ze niet zo vaak dit jaar. Er heeft zich een ware revolutie voltrokken. Op een of andere manier kijk ik nog maar zelden naar d'n Bels, voor het eerst in mijn leven. Dat komt door Maarten en Herbert .

Maarten en Herbert hebben hun draai gevonden. Bij Herbert is het schoolmeesterachtige wel zo'n beetje verdwenen. Maarten kan zijn enthousiasme voor de koers steeds beter overbrengen en strooit met rake opmerkingen alsof het niks is. ,, Met alle respect, maar Vinokourov daalt als een trut.'' Kijk, daar heb je iets aan!