Helemaal goed
 
Gevoel voor traditie en respect voor reputaties is niet alleen iets voor milde, sentimentele mensen. Ook wielrenners hebben zo hun weke momenten, bleek gisteren. Twee oude krijgers werd een passend afscheid gegund van de schijnwerpers in de Ronde van Frankrijk. Daar moesten ze wel even zelf 180 kilometer voor in een kopgroep rijden.
Axel Merckx is bezig aan zijn laatste seizoen. Dat zei hij vorig jaar ook al, maar deze keer is het menens. Merckx gaat met zijn Canadese vrouw in haar land wonen, ver weg van de drukte. Kinderen mee, baantje zoeken, het goede leven lonkt.
Michael Boogerd kondigde in april dit jaar zijn afscheid aan, op een persconferentie aan de vooravond van de Amstel Gold Race. Boogerd moet zich een andere Tour hebben voorgesteld dan de ronde die nu zowat voorbij is. Jammer dat het ging zoals het ging. Wekenlang werken voor een kopman die plots de bons  krijgt, dat gun je niemand en zeker Boogerd niet.
Datzelfde gevoel moet ook geleefd hebben in het peloton toen Boogerd al na 14 kilometer besloot er met Laurent Lefevre vandoor te gaan. Laat maar rijden die man, hij heeft vervelende tijden achter de rug. Ook Merckx mocht zijn gang gaan. Hij sloot aan, samen met Sandy Casar.
Net zo min als Boogerd heeft Merckx nog iets te zoeken in de tijdrit van vandaag en de galarit van zondag naar de Champs Elysées. Angoulême was hun laatste kans op een podium in de grootste koers van de wereld. Boogerd kondigde gisteren aan dat hij meteen na de Tour stopt en het WK eind dit jaar zelfs voor gezien houdt. Dat valt nog even te bezien. Emoties komen, emoties gaan, bij Boogerd iets sneller dan gemiddeld.
Boogerd gebruikte de 180 kilometer gisteren in ieder geval om de colère van de voorbije dagen van zich af te trappen en om de wereld nog een keer al zijn klasse en karakter te tonen. Het onstuimige, het blinkend gebit, het omkijken, het gebrek aan sprintsnelheid en killersmentaliteit, het was er weer allemaal.
Niemand zal verwacht hebben dat Boogerd de rit ging winnen. Meer voor de hand lag dat hij te vroeg zou proberen te ontsnappen, met net iets te weinig vaart. Op tien kilometer van de bloemen gebeurde dat ook. Boogerd vertrok, maar niet heus. De vlakke wegen stonden de klimmer geen voorsprong toe. Twee keer een gat dichtrijden op een andere vluchter, dat mocht dan weer wel. Boogerd deed het met overgave, strijdend tot in de laatst mogelijke Tourkilometers, om als vierde van de vier binnen te komen. Helemaal goed.

Reacties: info@elshout.nu