Wodka
 
Ja, vooruit maar weer, en nóg een klap op de kop van de wielerliefhebbers. Rasmussen. Volgens Erik Dekker hebben de Rabo-renners gisteren even persoonlijk afscheid van hem genomen. ‘We hebben hem nog in de bus gehad.’
Persoonlijk afscheid nemen, daar krijg ik soms ook een beetje zin in. Afscheid van dopingverhalen die mooie koersen om zeep helpen, afscheid van het hele wielrennen. Al dertig jaar heb ik dat niet gedaan, leven zonder koers, maar er schijnen hele volksstammen te zijn die het tamelijk goed kunnen. Toch eens proberen, misschien.
Misschien wel ja, maar waarschijnlijk niet.
Gisteren, David Millar. Eerder deze week had Millar gehuild toen hij het hoorde van Vinokourov en gezegd dat hij nu wel per se een etappe moest winnen. Om te laten zien dat het ook ‘schoon’ kan. Zonder doping dus. Millar zat gisteren in de kopgroep. Niet gewonnen, toch een mooi statement.
Michael Boogerd, bij de start van de etappe. Boogerd is er ook niet blij mee, zacht gezegd. Toch neemt hij de tijd om uitvoerig te vertellen hoe hij het ontslag van Rasmussen beleeft. Dat de Raboploeg nog nooit zo hecht was geweest, dat hij Rasmussen persoonlijk niks kwalijk neemt. Sans rancune. Sterk staaltje van de veteraan. Ook wel goed dat hij een vervelende fan een draai om zijn oren verkocht. Wielrennen, de sport van de weerbaarheid, Boogerd toonde het maar weer eens aan.
Mooi ook dat Theo de Rooij er even aan herinnerde dat de Tour altijd doorgaat. Behalve dan die twee keer dat de wereld in oorlog was, toen was er een goede reden om te stoppen. Verder nooit. En dus fietste de Raboploeg ook door na het ontslag van Rasmussen. Wielrennen, nooit opgeven, altijd doorgaan. Dus wat zou je dan afhaken als het pas een jaar of veertig voortdurend over doping gaat, met zwaar de nadruk op de laatste twee jaar? Wat maakt het uit dat je voor het broodnodige evenwicht schitterende prestaties krijgt voorgeschoteld, zoals zondag nog op Plateau de Beille. Twee klimmers die elkaar met ouderwetse demarrages bestoken, keer op keer. De mensen aan de finish werden er zelfs stil van. Zoiets hadden ze al lang niet meer gezien. Wat maakt het dan uit dat daarna allerlei politieke en medische toestanden leiden tot ingewikkelde verwikkelingen?
En Vinokourov dit jaar dan, was’ie goed, of was’ie sterk? Bloeddoping bij Vino, zou best kunnen. Eén veronderstelling heeft Vinokourov deze week zelf in ieder geval krachtig weersproken, het idee dat hij bloed van zijn vader zou hebben gekregen. Dat kon helemaal niet, zei Vino. ‘Dan zou ik positief getest zijn op wodka.’
That’s the spirit. Ik blijf nog efkes.

Reacties: info@elshout.nu