18. Goed gevoel

Het goede gevoel liet gisteren nog lang op zich wachten. Moeilijk te zeggen wanneer het precies begon. Op intuïtie was ik zomaar ineens cijfers in m’n grote wielerboek gaan zetten. Dat doe ik anders nooit. Eerst 2.08. Twee minuten en acht seconden was op het moment van noteren de voorsprong van Floyd Landis op het peloton. Van 2.08 naar ging de reeks in een kalme cadans naar 4.03. Daar volgde een klein dipje. Via 3.29 en 3.28 liep Landis’ voorsprong weer op naar 4.28. Vanaf dat moment liep Floyd uit met een seconde of twintig per tijdmeting. Tot aan 9.06 minuten, de top van de grafiek. Dat vond ik erg knap. Maar ja, bewondering. Dat is toch een tamelijk vlak, gecontroleerd, iets.

Bewondering, dat is nog lang geen enthousiasme. Toch is negen minuten voorsprong in een Touretappe, de dag na een enorme inzinking, een gegeven waar je als kijker opgetogen van zou kunnen raken. Wat een aanvaller die Floyd, wat een lef! Maar ja. Het was nog ver en op de achtergrond zaten nog heel veel andere wielrenners die met zijn allen op precies het goede moment saampjes zouden gaan rijden om de kloof fijn te dichten. En Landis zou zelf zou nog wel een inzinking krijgen op de Joux Plane. En alles-of-niet-aanvallen die in een grote ronde tot succes leiden, dat is meer iets van voor de oorlog. En smijten met minuten ook. En, en, en. Dit kon gewoon niet goed gaan. Niet meteen gaan roepen en juichen dus, rustig aan, veel te warm.

Na de 9.06 ging het bergafwaarts met de voorsprong van Landis. Jammer. Jens Voigt begon op kop van het peloton te jagen op Landis. Matthias Kessler ging meedoen. Hun ploeggenoten ook, voor zover aanwezig. Hier werd weer eens een ouderwets mooi verhaal de soep in gekoerst. Vervelende lui, die Kessler en Voigt! Irritant! Emoties begonnen nu dan toch de kop op te steken, maar niet precies de leukste emoties.

Landis had daar allemaal niet zo veel last van, zo te zien. Hij reed met zijn ellebogen op het stuur, de handen voor zich gevouwen, in een strak tempo recht vooruit. Hij keek niet om, hij schonk de vervelende Duitse plakker Patrik Sinkewitz geen enkele aandacht, hij was kalm en zelfbewust. 8.02, 7.32, 7.23, 6.33, 6.18, 6.14.

Het begon op te vallen dat de achterstand van Landis’ achtervolgers maar heel langzaam kleiner werd. Sinkewitz moest lossen. Mooi zo! Carlos Sastre kwam niet echt dichterbij. Goed! Landis ging stand houden. Nog beter! Het ging Landis lukken! Prachtig! Hij won een verloren Tour op de best denkbare manier! Dat we dit mochten meemaken! Dank u wel Floyd.