12. Verdict

Verdict is een mooi woordje. Mart Smeets gebruikt het altijd op zijn routineuze momenten, en commentator Herbert Dijkstra heeft het inmiddels van hem overgenomen. Dan is er een wielerkoers afgelopen en dan zeggen ze, op gedragen toon: ‘Het verdict van deze etappe is ….’’ Waarna ze vertellen wie er heeft gewonnen en wat er zoal nog meer is opgevallen.

Het verdict van de rit van gisteren is niet zo gemakkelijk in één woord te vangen. Er gebeurde van alles door elkaar. Het was een beetje als dat beeld van die roofvogel, dat ze op tv aan het eind van de etappe lieten zien. Duidelijk zichtbaar was dat de vogel achteruit vloog, maar dat kan helemaal niet.

Michael Boogerd groeide gisteren uit tot een held van de dag, met al dat stevige kopwerk voor ritwinnaar Mentsjov. Boogerd die ervoor zorgt dat zowat iedereen moet lossen uit een kopgroep in de Tour, dat is nog nooit vertoond, maar nu wel.

Prachtige rit voor Rabobank, met ook nog eens Rasmussen die zo goed zijn best doet. Rabobank wereldtop, kom daar maar eens om. Drie ritten al gewonnen en nog uitzicht op de gele trui voor Mentsjov, want als team zijn de Rabo’s sterker dan de Phonaks van Floyd Landis. Wie had dat ooit gedacht?

Zo kon een dag die lamlendig begon toch nog eindigen in enthousiasme, in ieder geval voor de Nederlandse kijkers. Lamlendig ja, dat was toch wel de stemming, de eerste uren. Een peloton dat over de Tourmalet kabbelt en babbelt, onder leiding van ene Simon Gerrans, dat zien de mensen niet graag. Nog een geluk dat Iban Mayo, voordat hij afstapte, ruzie maakte met de cameraman. Dat was nog iets.

En dan later, Arroyo en Cunego rijden op kop, maar houden ineens de benen stil. Ze hebben besloten dat hun vluchtpoging geen nut heeft. Dat hadden ze wel eerder kunnen bedenken. Wielrennen is toch rammen en beuken en doorgaan en nooit opgeven tot je erbij neervalt? Het lijkt wel of het uit de mode raakt, dat keihard stampen de hele tijd.

Mannen als Landis, Mentsjov, Leipheimer, Evans, die kunnen natuurlijk heel hard fietsen, maar al die jaren die vooraf gingen aan 2006 waren het nou niet direct dat je zegt ‘supervedetten’. En nu maken ze de dienst uit. Toch wel even wennen.

Ook niet alledaags: Mentsjov die in zijn zegegebaar een hoop woede en frustratie legt. ,,Ik ben hier de man!’’ En dat dan weer vlak na een supervoorzichtig gereden finale, zonder risico’s. Zo werd het geen eenduidig dagje. Een middelmatige Tour met modale kopmannen, loopt tot nu toe prachtig voor de Nederlandse ploeg. Maar een verdict, in één woord. Ik zou het niet weten. Verdikkeme.