20. Verlangen

Het is een vreemde dag vandaag. Normaal hoort de laatste zondag van de Tour vervuld te zijn van sentimenten. Drie weken meeleven met wielrenners, op de dag dat dat stopt hoort er leegte te zijn en gemis, maar vandaag heb ik dat niet. Terwijl Lance Armstrong nog wel afscheid heeft genomen vandaag. Of zou het juist daardoor komen?

De persconferentie van Armstrong was zaterdag weer erg overtuigend. Wat wil je ook. Zojuist de tijdrit gewonnen, Tour nummer zeven op zak, een mens zou zich van minder sterk gaan voelen. Geen wonder dat Armstrong nog eens lekker uithaalde naar zijn criticasters. Geen wonder dat hij zo relaxed was, en zich ook van zijn aardigste kant liet zien.

Gisteren deed hij het op het podium in Parijs dunnetjes over. Ook daar verweerde hij zich nog even tegen kritiek en sloot hij af met de goed bedachte woorden ‘ vive le Tour, forever .' En nu zien we hem niet meer terug op de fiets. Wereldkampioen geworden, klassiekers gewonnen, zeven keer de Tour na een goede genezing, het is allemaal voltooid verleden tijd. Er komt niks meer bij. En toch wil de weemoed maar geen vat op me krijgen, vandaag. Hoe kan dat toch?

Op het podium in Parijs was Lance net begonnen aan zijn obligate praatje, toen iemand uit het publiek blijkbaar iets riep over Ivan Basso. Lance wendde zich tot de roeper, strekte zijn hand uit en snoerde de man of vrouw meteen de mond. Hier was een glimp te zien van de Lance Armstrong waar je wel eens over hoort in verhalen van derden. De arrogante heerser, het superdominante alfa-mannetje , bovenop de rots. Niet zo aardig, Lance in deze gedaante. Supersterk, dat wel, maar niet innemend.

En nou las ik net ook nog ergens op een wielerwebsite hoe Armstrong en ploegleider Johan Bruyneel de Tourzege dit jaar gepland hadden. Eén aanval en goed zijn in de tijdritten, meer was er niet voor nodig, zo hadden ze bedacht. En precies op deze manier werd hun plan uitgevoerd. Superefficiënt. Heel knap.

Sterk, efficiënt, altijd winnen, het kan bijna niet waar zijn, maar dat is het wel. Altijd de baas spelen , iedereen aftroeven, alles weten, nooit verslappen, alles goed doen, zelden vallen, iedereen kennen, sociaal sterk, intelligent, parcourskennis, overzicht, uithoudingsvermogen, concentratie, Armstrong heeft en kan het allemaal. Gelukkig voor de Tour doet hij niet meer mee. Daar past geen weemoed bij, hooguit opluchting. En verlangen. Verlangen naar een open Tour in 2006.