13. Go Michael !

Er hangt een landerige stemming rond deze Tour. Op dag één maakte een Amerikaan duidelijk hoe de kaarten liggen. Dat doet wat met de volgers. Het slaat ze een beetje lam. De renners zitten daar niet zo mee, en terecht. Hun zorg – al dat fietsen – is van een andere aard. En trouwens! Vandaag is het een week geleden. We beseffen waarschijnlijk met zijn allen nog steeds niet goed wat we toen zagen. Er was een jonge Fries in de aanval , . Pieter Weening . Kopgroepje erbij, alles in orde. Ze moesten nog één berg op voor de finish, en de ploegleider had al tegen Weening gezegd dat hij het in die klim maar rustig aan moest doen. Rustig aan? Niet Pieter Weening ! Hij sprong gewoon weg! In het hedendaagse fietsen een stalorder van de bazen negeren en hard trappen omdat de benen dat zo graag willen! Het bestaat nog! En degene die het deed, dat was er eentje van ons!

Het was wel jammer dat Pieter nooit zou kunnen winnen met dat peloton op zijn hielen, maar de afloop is bekend. Weening trapte door en won lekker toch, tegen alle wielerlogica in. En nu is het vandaag dus weer zaterdag Rabodag ! Michael Rasmussen is weer aan de beurt. Hij pakt het geel en wint de Tour. Weer iets onmogelijks.

Ja ja , ik weet het wel, het is een naïeve gedachte. Het idee alleen al. Michael Rasmussen die vandaag de 38 seconden achterstand op Armstrong ombuigt in een voorsprong van minuten. Dat laten de Amerikanen toch nooit toe?

O nee?

En als we nou even terug gaan naar de basis van het wielrennen? Dat het er ook om gaat wie het hardst kan fietsen? Dan maakt Rasmussen zo te zien een goede kans om het hele spel in zijn eigen bergen op een hoopje te rijden. Het schijnt dat hij dat misschien ook wel wil. Dat staat tenminste op de officiële website van de bank. ‘Rasmussen denkt aan aanvallen.'

Herbert en Maarten denken andere informatie te hebben. Ze vertelden gisteren dat Erik Breukink naar het schijnt alle zeilen moet bijzetten om zijn Deense pupil in te tomen. In te tomen? Niet doen Erik! Niet luisteren Michael ! Alsjeblieft, probeer het, denk niet na. De vorm van je leven heb je nú. Je moet maar afwachten of het ooit nog zo goed wordt. Je etappe heb je ook al binnen, dus het kan toch al niet meer stuk. Geef ons de Tour terug. We hebben je nodig Michael , al dat gecontroleer is niet meer te harden. Fiets de boel meesterlijk ondersteboven. Of laten we zeggen: probeer het! Met volle overtuiging! Het zit erin! Als het lukt zal ik janken van geluk. En als het niet lukt ook.