Eén seconde

Marco Pantani heeft nog steeds het record van de beklimming op Alpe d’ Huez. In 1997 reed hij in 37 minuten en 35 seconden naar boven. Lance Armstrong deed gisteren één tel langer over de zuivere klim, zonder het korte stukje vlakke aanloop. Eén seconde.

Toen Pantani zijn record vestigde, was Lance Armstrong niet in koers. Hij streed tegen kanker en was aan de winnende hand. Armstrong bracht dat jaar wel een bezoek aan de Tour, in burger. Zijn haren waren na de chemokuren weer aangegroeid en hij hoefde van zichzelf geen pet meer op. De Amerikaan kwam kijken naar de etappe over de Col du Portet d’ Aspet. Twee jaar eerder was daar zijn ploeggenoot Fabio Casartelli verongelukt. ,,Ik heb nog een kans gehad om verder te leven, Fabio niet’’, zei Lance in 1997.

Marco Pantani vloog in 1997 niet alleen tegen Alpe d’ Huez op. Twee dagen later won hij ook de rit naar Morzine, over de vreselijk steile Joux Plane. Het Olifantje was in goeden doen en erg populair. Een jaar later kwam hij de Tour zelfs winnen en nam zijn populariteit alleen maar toe. Het werd een beetje té.

Olifantje ging zichzelf na verloop van tijd een steeds ruiger imago aanmeten. Olifantje werd Piraat, maar dat paste hem niet. Olifantje was een zachtaardig, lief mannetje met een kalend hoofd. Piraat had helemaal geen haar meer, maar wel grote oorringen en hoofddoekjes die hem stoerder moesten maken dan hij was. Olifantje werd door zijn entourage en doldwaze Italiaanse supporters een verkeerde hoek in gedreven. Olifantje ging dingen doen die hij beter had kunnen laten. Een verschrikkelijk slecht plaatje opnemen en poseren als popster was nog wel het minst erge, wat dat betreft.

Lance Armstrong bleef zichzelf en koos na zijn ziekte opnieuw voor wielrennen als beroep. Het verhaal van zijn comeback is al vaak geschreven. Kankerpatiënt wordt Tourwinnaar. Met onvoorstelbare wilskracht en toewijding weet Armstrong zich weer een vooraanstaande plaats te verwerven in het peloton.